Over ziek zijn, jezelf verliezen, en de stille weg terug naar wie je bent
Er zijn momenten in het leven waarop je je eigen lichaam niet meer herkent. Momenten waarop het lijkt alsof je lijf jou verlaten heeft — of jij het. Omdat het ziek werd. Omdat het pijn doet. Omdat het niet meer kan wat het ooit kon. Je lichaam, ooit zo vanzelfsprekend jouw bondgenoot, voelt ineens als een huis waarin je niet meer woont.
Ziekte verandert niet alleen wat je kunt. Het verandert wie je bent — of beter gezegd: hoe je jezelf beleeft. Wat eerst vertrouwd was, voelt ineens vreemd. Je verliest grip, energie, vrijheid. En ergens onderweg, verlies je misschien ook een stukje van jezelf.
🕊️ Het lijf als plaats van verlies én herinnering
Ziekte maakt je kwetsbaar. Het haalt je uit je dagelijkse ritme, uit je rollen, uit je plannen. Maar misschien nog het meest: uit je vanzelfsprekende aanwezigheid in je lichaam. Waar je ooit bewoog zonder na te denken, voel je nu grenzen. Pijn. Vermoeidheid. Stilstand.
En toch… je lichaam is niet alleen de plek waar je ziek werd. Het is ook de plek waar je leeft. Waar je huilt, waar je hoopt, waar je liefhebt. Waar je ademhaalt. Waar je God kunt ontmoeten. Het lichaam draagt niet alleen pijn, het draagt ook je verhaal. Je herinneringen. Je kracht. Je trouw. Alles wat je hebt doorstaan — zit daar, ergens opgeslagen.
🌿 Verlies van controle, uitnodiging tot overgave
In een samenleving die het lichaam idealiseert, is ziek zijn een confrontatie met alles wat we liever uit beeld houden. Breekbaarheid. Afhankelijkheid. Onzekerheid. Toch kan juist deze breuk ook een poort zijn. Een poort naar iets echts. Iets diepers. Iets wat we zonder ziekte misschien nooit hadden toegelaten: zachtheid voor jezelf.
Als je het gevecht even opgeeft — niet uit zwakte, maar uit overgave — ontstaat er ruimte voor een nieuw soort aanwezigheid. Niet om te fixen, maar om te zijn. Om opnieuw kennis te maken met je lichaam. Niet als vijand. Maar als deel van jou.
✨ Thuiskomen is een proces
Thuiskomen in je lijf is geen doel dat je afvinkt. Het is een weg die je loopt, vaak traag en tastend. Een weg waarin je leert luisteren. Naar signalen. Naar grenzen. Naar wat nog wél kan. En naar wat misschien op een nieuwe manier tot bloei mag komen.
Soms betekent thuiskomen: accepteren dat het anders is. Soms: ontdekken dat er nog zoveel is wat leeft. Dat jij leeft. Dat je mag rusten in het feit dat je genoeg bent – ook als je lijf je dwingt tot stilstaan. Ook als anderen je niet begrijpen. Ook als de wereld doorgaat terwijl jij moet wachten.
💬 Jij bent meer dan je aandoening
Wat je ook meemaakt – je bent niet je ziekte. Je bent een mens. Een mens met kracht, met liefde, met verlangen. Een mens die het verdient om zich weer thuis te voelen in zijn eigen bestaan. In zijn eigen lijf.
Want ondanks alles: je leeft. En dat leven verdient ruimte. Aandacht. Erkenning. Liefdevolle zorg. Niet alleen voor je lichaam, maar voor alles wat daarbinnen gebeurt.
Want jouw lichaam mag dan kwetsbaar zijn — jij bent er niet minder waard om.